Planowanie zagospodarowania przestrzennego powinno łączyć interesy społeczne, przede wszystkim kształtowania warunków życia i prowadzenia działalności gospodarczej, z ochroną walorów i racjonalnym wykorzystywaniem zasobów środowiska naturalnego.
Podejście to pozwala na minimalizowanie ryzyka występowania poważnych problemów związanych z interakcjami pomiędzy działalnością człowieka, a ekologią.
Czym jest ekofizjografia?
Celem ekofizjografii jest określenie i analiza cech geograficznych i przyrodniczych danego obszaru, stanu oraz funkcjonowania środowiska naturalnego. Ekofizjografia stanowi podstawę dla procesów planowania przestrzennego. Wynikiem analizy uwarunkowań ekofizjograficznych jest ocena wskazująca zarówno możliwości jak i ograniczenia dla różnych form zagospodarowania terenu.
Opracowanie ekofizjograficzne
Opracowanie ekofizjograficzne to kompleksowa dokumentacja opisujące elementy środowiska naturalnego oraz zachodzące pomiędzy nimi interakcje. Jest ono podstawą do przygotowywania studiów oraz planów zagospodarowania przestrzennego.
Dzięki opracowaniom ekofizjograficznym możliwe jest eliminowanie negatywnego wpływu zagospodarowania przestrzennego na środowisko. W efekcie możliwe staje się zapewnienie trwałości ekosystemów oraz warunków niezbędnych do naturalnego odnawiania się zasobów środowiskowych.
Doskonałym przykładem przydatności opracowań ekofizjograficznych jest możliwość racjonalnego lokalizowania nowej zabudowy – należy pomijać obszary cenne z uwagi na walory przyrodnicze lub produkcyjne (gleby wysokiej jakości) oraz o niekorzystnych warunkach posadowienia budynków, natomiast wybierać obszary o dobrych warunkach przewietrzania i nasłonecznienia, pozbawione uciążliwości związanych z hałasem, możliwe do wyposażenia w niezbędną infrastrukturę oraz o korzystnych walorach krajobrazowych.